QUIERO
Aan de vooravond van de komst van ons nieuw pupje, willen wij het toch nog even over Quiéro hebben.
Quiéro is in ons leven gekomen 11 dagen na het overlijden van onze eerste jack russel Woody, die we 6 maanden na de diagnose van longfibrose hadden moeten laten inslapen.
Het verdriet was groot tot mijn echtgenoot een fotootje zag van een hondje bij een Nederlandse kweker die in het begin helemaal geen zin had om zijn hondje aan 2 Belgen te verkopen maar uiteindelijk dan toch akkoord ging en op 7 mei was het zover.
Wij de auto in op weg naar Zuid-Beierland (nog nooit van gehoord) en daar was hij dan…en toen begon ons verhaal, een verhaal van plezier, kameraadschap, geluk en veel liefde. In het begin was hij helemaal niet zindelijk en was fier als hij zijn plasje kon maken naast ons als wij op het toilet zaten. Maar toen hij de regeltjes van het spel door had dan werd hij de properste hond van Mere en dat tot zijn laatste dag.
Quiéro groeide op tot een mooie, grote, grappige en o zo lieve vriend.
Wij gingen op pensioen en iedere dagen ook nacht beleefden we samen, overal heen en waar de hond niet welkom was gingen wij ook niet.
Samen wandelen, mee met de baasjes ergens iets gaan eten, probeerde soms wel iets van de tafel te schooien maar dat mocht niet, dus geduld, want na het eten kwam de beloning en dat was terug wandelen, een snoepjes en dan naar huis en daar was het ook plezant. Daar mocht hij spelen met z’n oude vriendin Zohra de retriever en met de baas in de tuin gras afrijden en zijn domein inspecteren.
s’Avonds wat TV kijken(reclamefreak) en bij de baas in de zetel in slaap vallen. Zo bleven we bezig tot vorig jaar. Quiéro moest zijn jaarlijkse vaccinaties krijgen en de veearts hoorde lichte ruis op zijn hartje, niks om u zorgen over te maken, is heel licht. Wij in alle staten en konden het eigenlijk niet geloven want Quiéro bleef z’n levende zelve, spelen, lopen, wandelen, grappig doen, alles kon nog. Wij naar de dierenkliniek, onderzoeken enz..en dan het verdict….Quiéro had een zwaar vergroot hart met een lekkende hartklep in een vergevorderd stadium, baasje vroeg naar de prognose en toen de professor niet zei vroeg baasje 2 jaar? Zij schudde van nee, 1jaar dan??? terug nee..en dan heeft hij niks meer kunnen vragen.
Het was september en een paar dagen voor mijn verjaardag toen we met de medicatie gestart zijn en die sloeg aan, nog een mooi eindejaar, met Pasen 2025 bij vrienden en ging het moeilijker, maar we zijn blijven wandelen tot de laatste dag.
Op zondagavond, nog een laatste wandeling, thuis gekomen nog een pot eten naar binnen gewerkt en nog enkele hondensnoepjes en dan ’s nachts is het begonnen, hoesten, braken en ’s morgens naar de dierenkliniek gebeld en we mochten hem binnenbrengen. Hij moest daar blijven en dat hebben we geweigerd, als baasje voel je dit komt niet goed. We hebben de dierenarts gebeld en toen mijn man achter de auto ging lag hij bij mij en ging naar de woonkamer. Ik heb direct mijn man gebeld, hij kwam binnen gelopen nam Quiéro in zijn armen en toen was het voorbij. Tien jaar is hij ons hondje geweest in goede en kwade tijden, voor ons zijn die voorbij gevlogen. Liefde kent geen tijd!
Nu zijn we anderhalve maand verder, we missen Quiéro nog heel erg, het verdriet is nog steeds. Wandelen doen we bijna niet meer, over hem praten des te meer, maar achter iedere donkere periode komt weer licht! We hebben ons hart open gesteld voor een nieuwe pup. We hebben hem de naam Y.CREDO gegeven wat betekend “IK GELOOF” en zo begint weer een nieuw hoofdstuk.
WELKOM VENTJE!
“
TOEKOMSTIG BAASJE?
